کتاب دوچرخه ی بال دار

انتشارات هشت منتشر کرد:یک‌صد و پنجاه هایکو از سی و هفت شاعر معاصر سوئد در همکاری مانا آقایی و لیلا فرجامی از سوی نشر هشت در نود و پنج صفحه چاپ شده، هایکو‌هایی از «یوهان بَریستاد»، «کی فَلکمَن»، «لارش وّری اُ»، «بیرگیتا والین»، «توماس ترانسترومر»، «هانس اولسون»، «تِرِسا وِنبَری»، «میکائِل فِنلین»، «لارش گِرانستروم»، «سِوِن اِناندِر» و «یان دونهَل» از جمله شاعرانی هستند که در این کتاب معرفی شدند. از میان این نام‌ها فقط توماس ترانسترومر شاعر برنده نوبل ادبیات در ایران شناخته شده است. هایکو‌های این مجموعه از میان ده کتاب و نشریه انتخاب شده مترجم می‌گوید: «برای نشان دادن تنوع موجود در هایکوی سوئد، اشعار را از مکاتب مختلف برگزیده‌ایم و در انتخاب، سازگاری آنها را با سلیقه ادبی خوانندگان فارسی‌زبان در نظر داشته‌ایم. سعی ما در برگردان هایکوها بر این بوده که حتی‌الامکان به اصل اشعار وفادار بمانیم و ضمن رعایت الزامات زبانی این ژانر و حفظ لحن و سبک نویسنده و آهنگ طبیعی هایکوها، از عهده ایجاز آنها برآییم.»هایکو قالب شعری معروف ژاپنی‌ها از نیمه سده بیستم میلادی راه به زبان‌ها و جهان‌های دیگر باز می‌کند و در فاصله شصت سال بدل به قالبی فراگیر و جهانی می‌شود و شاعران گوناگونی در گوشه و کنار جهان سعی کردند در این قالب شعری طبع آزمایی کنند و سروده‌هایشان را مبتنی بر شاخصه‌های این شعر خلق کنند. بر اساس مقدمه مانا آقایی در کتاب «دوچرخه بالدار» نخستین بار اوایل دهه 1930 میلادی «اندرش اُستِرلینگ» - شاعر، مترجم و دبیر دائمی فرهنگستان زبان و ادب -در روزنامه «سِوِنسکا داگ‌بِلادِت» نقدی بر یک گزیده‌ انگلیسی از هایکوی ژاپن منتشر و برای نخستین بار این گونه شعری را به خوانندگان سوئدی‌زبان معرفی کرد. از آن روزگار تا سه دهه بعد جسته و گریخته نشریه‌های ادبی سوئدی به این «هایکو: شعر مینیاتوری ژاپن» در این کشور، «هایکو» میان عموماً شاعران و مخاطب‌های ادبیات در سوئد شناخته شد. توماس ترانسترومر شاعر سوئدی برنده نوبل از نخستین کسانی بود که مجموعه‌ای از هایکو‌هایش را در کتابی با عنوان «زندان» منتشر کرد و مورد توجه مخاطب‌ها قرار گرفت. سال‌ها بعد – 2011 – وقتی توماس ترانسترومر برگزیده نوبل شد، این گونه شعری به‌عنوان یکی از گونه‌های پرطرفدار در شعر سوئد تثبیت شده بود. هایکو در سوئد پیشرفت و رشد چشمگیرش را مدیون «کی فَلکمَن» و «لارش وَری‌اُ»، دو شاعر ژاپن‌شناس و دیپلمات ارشد سابق است که طی چند دهه گذشته با انتشار مقالات و کتاب‌های متعددی همچون «روایت باران بهار»، «ماه در ته چاه»، «شعرِ شگفتی» و «فاخته‌ای که سرفه می‌کرد»، در شناساندن پیگیرانه ادبیات ژاپن به سوئدی‌ها، بویژه هایکو و قواعد و اصول آن، ایفای نقش کردند.