کتاب آلبرکامو و آندره مالرو (نامه ها و متون دیگر)

انتشازات کتاب پارسه منتشر کرد:با مطالعه آثار نویسندگان بزرگ می‌توان به نکات فراوانی پی برد؛ این آثار قطعا لایه‌های متعددی دارند و مخاطب گاهی حتی در خوانش‌های بعدی به آنها پی می‌برد. بسیاری از علاقه‌مندان جدی ادبیات، فلسفه و علوم اجتماعی همواره در پی کشف این لایه‌ها و نکات تازه‌ای از آثار مهم و البته از پدیدآوردندگانشان هستند.در این میان، غیر از خود اثر و صاحب آن، گاهی اطلاعات و محتواهای دیگری هم موجودند که به فهم مسائل اساسی کمک می‌کنند و البته جذابیت‌های فراوانی هم دارند. نامه‌نگاری‌ها، عکس‌ها، مستندها و … از آن دسته‌اند. نامه‌نگاری اگر میان دو نویسنده پراهمیت نظیر آلبر کامو و آندره مالور اگر باشد، جذابیت افزون‌تر هم خواهد شد.این نامه‌نگاری‌ها بیش از پانزده سال میان مالرو و کامو جریان داشت. در این مدت، کامو به همان «نویسنده برجسته»ای تبدیل شد که مالرو از نخستین باری که دست‌نویس «بیگانه» را خواند آن را احساس کرده بود: عضو فعال گروه تئاتر دوتراوای الجزیره و اندیشمندی متعهد که تمام دنیا او را خواهد شناخت.هنگامی که آندره مالرو بی‌هدف به آسیا سفر کرد تا تقدیرش را در آنجا رقم بزند، کامو هنوز دوران کودکی‌اش را سپری می‌کرد. وقتی مالرو با کتاب «وضعیت بشر» موفق به دریافت جایزه گنکور شد، کامو هنوز دانشجویی جوان و پر‌آتیه به شمار می‌رفت که به تازگی و با این داستان بزرگ آسیایی که او را سخت مبهوت خود کرده بود، نوشتن نقد ادبی را با دقت و ممارست آغاز کرده بود.آنچه تار و پود این دوستی‌های روشنفکرانه را به هم گره می‌زد از یک‌سو عواملی واقعی و ملموس (مانند ملاقات‌ها، عکس‌ها و نامه‌ها) بود و از سویی دیگر و به شیوه‌ای پیچیده‌تر، عبارت بود از زمانه‌ مساعد برای همبستگی‌های مردانه و تعهدات افراطی، اعتبار ادبی و مطالعات عمومی ( اثار نویسندگانی چون نیچه، داستایفسکی، تولستوی، شکسپیر، پاسکال، ژید، فاکنر، اشپنگلر، برونته، ملویل) و مهم‌تر از همه حضور جمع کثیری از دوستان بود که با یکدیگر به صحبت پرداخته، به هم کمک می‌‌کردند، دست‌نوشته‌هایشان را برای همدیگر می‌فرستادند و تصحیح می‌کردند، با هم غذا صرف می‌کردند، می‌خندیدند، جشن می‌گرفتند و گاهی نیز یکدیگر را ناراحت می‌کردند.مکاتبات کامو و مالرو حکایت از رابطه پیچیده‌ای دارد که به خوبی توان تاب آوردن در برابر مجادلات روشنفکران و خشونت تاریخی «قرن وحشت» را داشت. این نامه‌ها نشان می‌دهد آنها در مسائل اساسی با یکدیگر هم‌عقیده بودند: وفاداری روشنفکرانه و صداقتی که رویدادهای سیاسی و زندگانی هیچ‌گاه نتوانست ارزش‌ها و تعهدات مشترک را، که به گفته مالرو، به راستی «مایه مباهات هردوشان بود»، زایل کند.این نامه‌ها انگیزشی است برای مطالعه دوباره تمام آثار این دو نویسنده، و به این ترتیب، مکاشفه مکالمه‌ای آغاز می‌شود: از کتابی به کتاب دیگر، صنایع ادبی، نقل قول‌ها و افسون دوجانبه آنها را باز خواهیم شناخت.36 نامه، دیدارها و تبادل‌نظرها، برای گذر از «تحسین» و رسیده به واژه «دوستی». احترام و توجه متقابلی که در این نامه‌نگاری‌ها و نوشته‌های کامو و مالرو به چشم می‌خورد حاکی از نقش کلیدی آنها در تکوین مقاله‌نویسی و ادبیات است.