کتاب پروانه و آتش

انتشارات فرهنگ معاصر منتشر کرد:حدیث پروانه و آتش در زبان پارسی مثلی است معروف و معنای آن نیز کم و بیش معلوم، اشعار فراوانی در این زبان هست که در آن ها پروانه نماد عاشقی است که با دیدن روشنایی چراغ یا شمع از دور، به سوی آن پرواز میکند و دیوانه وار خود را به آتش میزند. رفتن پروانه به سوی آتش و حتی سوختن آن امری است طبیعی، ولیکن برداشت عارفانه و شاعرانه ای که در فرهنگ ایران و ادبیات عرفانی از آن شده امری است تاریخی، شاید هیچ قوم و ملت دیگری چنین برداشت شاعرانه ای از پرواز پروانه به سوی شمع یا چراغ و سوختن و خاکستر شدن او در آتش نداشته باشد، مگر اینکه خود تحت تاثیر فرهنگ شعر پارسی، به خصوص شعر صوفیانه آن، قرار گرفته باشد، مانند شاعران اردو زبان یا ترک.