کتاب ببرهای زخمی حکیمیه

انتشارات چشمه منتشر کرد:ما توی یک آپارتمان شش طبقه­ی چهل و دو واحدی زندگیمی­کردیم به اسم گلچین، طرف­های حکیمیه­ی تهران. برایهمین، اسم گروه را گذاشتیم «ببرهای زخمی حکیمیه».بعدازظهرها، دوتا سوت می­زدم و بچه­ها را جمع می­کردم و می­رفتیمتو حیاط و در مورد آدم­هایی که باید به­شان حمله می­کردیمحرف می­زدیم و بعد که حوصله­امان سر می­رفت، حمله می­کردیمبه گلریزی­ها و خوراکی­های­شان را کش می­رفتیم. گلریزی­هابچه­های بلوک کناری­مان بودند که در ورودی و پارکینگ­شان با مایکی بود و چون مقامشان از ما پایین­تر بود باید نوکرمان می­شدند وبه ما مالیات می­دادند. مشکل این بود که گلریزی­ها، مثل ما، گروهو رییس و از این چیزها نداشتند. برای همین، خودمان یکی ازدخترهای چاق­شان به اسم رژین را به عنوان رییس­شان انتخاب کردهبودیم و هروقت بی­کار می­شدیم، کتکش می­زدیم یا گل­سر ووسایلش را بر می­داشتیم توی پارکینگ دست رشته می­کردیم.اوایل کسی کاری به کارمان نداشت ولی بعد از این­که یکی از بچه­هایساختمان را که «رییس» صدایم نکرده بود مجبور کردم توباغچه سینه­خیز برود، مامان گوشم را پیچاند و گفت «رییسبازی از امروز تعطیله امید ... به خدا قسم اگه یه­بار دیگه یکیبیاد در خونه بگه بچه­ش رو کتک زدی خودت می­دونی.»این­طوری شد که یک مدتی کمتر تو حیاط جمع شدیم و کارهای ناجور نکردیم تا این­کهقضیه­ی جنیفر پیش آمد.