کتاب عشق با گام های مینور

انتشارات سرزمین اهورایی منتشر کرد:«آریلد نیکوئیست یکی از پیشگامان شعر مدرن نروژ است اما نه آن‏طور شاعری که هیاهوی پیرامون جابه‏جایی ها (جابه‏جایی مفاهیم و سازوکارها) و گرد و غباری که از تحولات و تغییرات برمی‏‌خیزد، تصور ما از شاعران پیشگام را شکل داده است. شاید به این دلیل که شعر او - اگرچه در دهه 70-1960 میلادی بالید خلاف جریان غالب هرگز تمایلی برای بدل شدن به سلاحی سرد نشان نداد. انگشت اشاره‏اش را جز به زیبایی‏ای که درون خود خلق می‏کرد، به سویی نگرفت و شعرش چنان‏که منازعات اجتماعی و سیاسی جامعه‏اش در مفاهمه و گفت‏وگویی درونی راه صلاح می جست، با خود به گفت‏وگو نشست. شعر او مثل خلیج‏هایی که مرزهای نروژ را چاک‏چاک می‏کند، عمیق و آرام است اما به آرامی دست در کار شرحه شرحه کردن ذهن مخاطب دارد.شعر او گفت‏‌وگویی درونی میان عشقی عمومی و مرگی ناگزیر است. عاشقانه‏‌های او حکمت‏ آمیزند. اختصاصی نیستند. بار عام‏اند و اگرچه حضور شاعری عاشق و اندوهگین را به رخ می‏کشند، از معشوقی خصوصیت‏ ناپذیر سخن می‏گویند، معشوقی که گاهی حتا از بار جنسیت شانه خالی می‏‌کند.عاشقانه‏‌های نیکوئیست به بیان بهتر، شعرهایی درباره عشق‏اند، عشقی که گاه تنها میان دو نفر نیست، میان یک نفر است با همگان. شاید به همین دلیل است که بیش از همه چیز، زیبایی ارجاع‏ ناپذیر تصاویری که خلق می‏‌کند ذهن مخاطب را روشن می‏‌سازد. او در تمام شعرهایش از این عشق عمومی سخن گفته است و از عمومیتی دیگر، مرگ ناگزیر. گویی او به جهانی می‏‌اندیشد که در آن، چنان‏که مرگ قطعیتی گریزناپذیر است، زیست همدلانه نیز به امکانی برای تسلیم رضایت‌مندانه به مرگ بدل می‏‌شود.»عشق در این نواحی ملایم استبا برگ‏های کوچکش، پای سیب و لبخند روز یک‏شنبه‏ از راه می‏رسدگوشه‏ای می نشیند و پخش می‏شود آرام آرام بر زمین و دیوارها و سقفسرخوشانه می‏گوید: اینجا، جا به اندازه کافی هست، آریلد!گیج می خورم در یکی از گوشه‏های گیجها... بله هست