کتاب شش قطعه آسان

انتشارات هرمس منتشر کرد:...شاعران گفته‌اند که علم زیبایی ستاره‌ها را ضایع می‌کند، چون‌که آن‌ها را صرفا کره‌هایی از اتم‌ها و مولکول‌ها گاز می‌داند...اما من هم می‌توانم ستاره‌ها را در آسمان شب کویر ببینم و شکوه و زیبایی‌شان را حس می‌کنم...می‌توانم این چرخ و فلک را با چشم بزرگ تلسکوپ پالوکار تماشا کنم و ببینم که ستاره‌ها دارند از همدیگر، از نقطه آغازی که شاید زمانی سرچشمه همگی‌شان بوده است، دور می‌شوند...جست‌وجو برای فهمیدن این چیزها گمان نمی‌کنم لطمه‌ای به رمز و راز و زیبایی این چرخ فلک بزند. راستی شاعران امروزی چرا حرفی از این چیزها نمی‌زنند؟ چه‌جور مردمانی هستند این شاعران که اگر ژوپیتر خدایی در هیئت انسان باشد چه شعرها که برایش نمی‌سرایند اما اگر در قالب کره عظیم چرخانی از متان و آمونیاک باشد سکوت می‌کنند؟از متن کتاب