کتاب وقتی سروها برگ می ریزند

آهسته و انگار بخواهد رازی را برملا کند، گفت: «البته من خیالپردازی هم می کنم. می رم توی رویا و از رویاهام لذت می برم. می دونی چیه؟ شاید واسه همینه که هیچ وقت کسی رو به زندگیم راه نداده م. می ترسم همه چیز مطابق نقشه و رویاهام پیش نره. اون وقته که حسابی می خوره توی ذوقم.»«پس چرا پشت پیانو می شینی؟ چرا نمی ذاری فقط رویای سمفونی پنج بتهوون توی سرت پرواز کنه؟»خندید و گفت: «به خاطر فرق بزرگی که بین آدم و پیانو هست. پیانو رو راحت می تونی بشناسی و مطمئنی که هیچ کار پیش بینی ناپذیری ازش سر نمی زنه. اگر هزار بار نت می رو بزنی، باز هم نت می رو می زنه برات. فقط کافیه کوکش کنی. ولی آدم ها اینطور نیستن. پیش بینی ناپذیرن و خیلی راحت می تونن همه رویاهات رو به یه کابوس تلخ تبدیل کنن.»(از متن کتاب)