کتاب این ابرها خواهند بارید

در شهر که قدم میزنی به محفل دوستان وآشنایان که می روی،به سخن ها در محافل عمومی که گوش می کنی و سرچهارراهها که می ایستیّبه بیمارستان که برای عیادت بیمارت می روی.حسی به تو دست می دهد.حسی شبیه به بهت.انگار بویی می شنوی.انگار چیزی بر دلت سنگینی می کند.انگار هردم انتظار خبری را می کشی.این حس غریب است وگنگ.اما خبری می دهد هشداری می دهد.دل گواهی می دهد که به نظر بسیار واقعی تر و ملموس تر از چیزهایی است که درآمار و اخبار منعکس میشود.چیزی است که در فضا موج می زند.آمار و اخبار هم تکان دهنده اند.آمار بیکاری.آمار افراد زیر خط فقر.آمار خودکشی.آمار مرگ ومیر و بیماری های ناشی از فشار عصبی،آمار افت سطح تحصیلی ،آمار مهاجرت ،آمار اعتیاد.آمار جرم و جنایت،آمار تخلفات رانندگی،آمار آلودگی هوای شهر،آمار طلاق ،آمار دختران فرار،آمار اختلافات طبقاتی و آمار هزار چیز دیگر.اما این آمار فقط ارقامی بی روحند و نمی توانند جای حس واقعی اما گنگ مارابگیرند.در خبرها و سخنان سران مملکت گویا از فاجعه ها و بحران هایی که درزندگی شخصی ،بحران وفاجعه از در و دیوار می بارد.میان آنچه از تریبون های رسمی اعلام می شود و با زندگی شخصی مردم هزاران فرسنگ فاصله است.حاکمان عزیز!اندکی از این بویی را که در فضاست استشمام کنید.اندکی فضارا حس کنیدواندکی این ابرهای تیره را که جمع می شوند ببینید،باور کنید تا دیر نشده اگر کاری نکنید این ابرهای تیره خواهند بارید.