کتاب منظومه شمسی

گمان می رود منظومه شمسی حدود 4/6 میلیارد سال قبل،از ابری غول پیکر متشکل از گاز و غبار به نام سحابی خورشیدی شروع به شکل گیری کرده باشد.این ابر،حجمی چندین برابر منظومه خورشیدی امروزی داشته و طی میلیونها سال،بر اثر رمبش،تبدیل به یک صفحه مسطح در حال چرخش شده که فضای مرکزی داغ و متراکمی داشته است.سرانجام قسمت مرکزی صفحه تبدیل به خورشید شده و در این حال سیارات و همه ی دیگر اشیاء منظومه شمسی از قسمتی از مواد باقیمانده شکل گرفته اند.منظومه شمسی متشکل از خورشید،هشت سیاره شناخته شده،بیش از 140 قمر و اجرام سماوی کوچک بی شماری مانند دنباله دارها و سیارکها می باشد.محدوده داخلی آن شامل خورشید و سیارات سنگی _ عطارد،ناهید،زمین و مریخ _ است.فراتر از آن،حلقه ای از سیارکها به نام کمربند اصلی و سیارات گازی غول پیکر مشتری،زحل،اورانوس و نپتون قرار دارند.پس از آن محدوده وسیعی است که پلوتو و سایر کوتوله های یخی در آن هستند و در انتها هم توده عظیمی از دنباله دارها قرار دارند.سیاه کوتوله جرمی سماور است که به دور خورشید می گردد و تقریبا برای کروی بودن جاذبه و جرم کافی را دارد،اما منطقه اطراف مدار خود را تمیز نمی کند و قمر نیست.سیارات کوتوله اخیرا به رسمیت شناخته شده اند.اولین باری که سیارک شناخته شده پلوتو کشف شد،همانند یک سیاره با آن رفتار شد،اما زمانی که اشیاء بزرگتری در کمربند کویپر کشف شدند،منجمان توافق کردند که دسته جدیدی را تشکیل دهند.