کتاب درباره طنز

ابوالفضل حری، نویسنده این کتاب در نخستین بخش آن، علل و انگیزه‌های خود از نگارش «درباره طنز» را توضیح می‌دهد و این کار را ناشی از مطالعه مقاله‌ای با عنوان «شوخ طبعی در قرآن» قلمداد می‌کند. او با ترجمه این مقاله در سال 1991، متوجه مفاهیمی با عنوان «شوخ‌طبعی» می‌شود و تصمیم می‌گیرد نگاه تازه‌ و نوینی به طنز داشته باشد و سرانجام، این کتاب آفریده می‌شود. این کتاب از یک سرآغاز و پنج فصل تشکیل شده است. در قسمت سرآغاز، در مورد اینکه چه عاملی باعث ترغیب نویسنده به تحقیق و تفحص در این موضوع شده است، صحبت می‌شود و پس از آن روند کار توضیح داده می‌شود. نگارنده کتاب در فصل اول، واژگان معرف خنده را از سه فرهنگ دهخدا، معین، عمید و فرهنگ فارسی انگلیسی حیم استخراج کرده، در ادامه سه زیر مجموعه ژانر کمدی، طنز، هجو و هزل را مورد بررسی قرار داده است.فصل دوم، از رویکردهای زبان‌شناختی به مقوله طنز و شگردهای طنزپردازی بحث می‌کند. فصل سوم مربوط به تعریف طنز پرخاشگر و انواع این گونه طنزپردازی است. مؤلف در فصل چهارم، اصول و مبانی ترجمه شوخ‌طبعی و مشکلات فراروی ترجمه طنز را بررسی می‌کند و راهکارهایی برای حل مشکلات ترجمه ارائه می‌دهد. فصل پایانی کتاب، جمع‌بندی و نتیجه‌گیری از مباحث پیشین است. در خاتمه، منابع کامل درباره طنز و طنزپردازی گنجانده شده است.