کتاب راز شاد زیستن

انتشارات نقش و نگار منتشر کرد:ما می‌توانیم خیلی چیزها را از کودکان یاد بگیریم و بسیاری از ما این اقبال بلند را ‏داریم که پس از گذشت بیست یا سی سال از دوران کودکی خود، بار دیگر از نزدیک با ‏این دوره‌ی سحر‌آمیز آشنا شویم و اگر بچه‌های ما نیز صاحب فرزندان دیگر شوند، باز هم در ‏سالیان دورتر می‌توانیم درس‌های تازه‌تری از کودکان بگیریم.‏بنظر می‌رسد که بسیاری از والدین فرآیند تربیت را مانند یک خیابان یک‌طرفه ‏تصور می‌کنند، اما من معتقدم که باید ‏زمان بیشتری را به یادگیری از فرزندان‌مان ‏اختصاص دهیم و کمتر به تربیت آن‌ها بپردازیم.‏بچه‌ها بیشتر از بزرگسالان می‌دانند که چگونه اوقات‌شان را به خوشی بگذرانند. ‏می‌دانند که چگونه بخندند. برای خندیدن نیازی به بهانه‌های بزرگ ندارند و گاه اصولاً به ‏بهانه نیازی ندارند. می‌خندند چون خندیدن، احساس خوبی به آن‌ها می‌دهد. اما آیا شما امروز ‏از سهمیه‌ی خنده‌ی خود استفاده کرده‌اید؟‏بچه‌ها بی‌اختیار و خودبه‌خود به وجد می‌آیند. هر چیزی را بی‌جهت تجزیه و تحلیل ‏نمی‌کنند. آن‌ها فقط در مشغله بودن‌اند. هرگاه بزرگسالی را با چنین روحیه‌ی خودبه‌خودی ‏می‌بینیم، دلمان می‌خواهد سرتاپایش را از زر بگیریم. ‏بیائید کمتر فکر کنیم و بیشتر پاسخ دهیم.‏بچه‌ها شیفتگانی ابدی‌اند، بچه‌ها کنجکاوند، یک صخره، یک سوسک، یک حفره روی زمین یا یک موش، برای یک کودک منشأ حیرت و شگفتی است. هر چیزی یک تجربه‌ی مهیج و تازه برای مجذوب شدن است. اما بزرگسالان کنار می‌کشند. آن‌ها واقعاً چیز زیادی در مورد صخره‌ها و سوسک‌ها یا حفره‌ها و موش‌ها نمی‌دانند. خیلی چیزها هست که هنوز برای دانستن باقی‌ست. اما مشکل این است که بسیاری از ما با رسیدن به دوران بزرگسالی، فراموش کرده‌ایم که این سیاره چه جهان سحرآمیزی‌ست.بچه‌ها همه چیز را به‌سادگی می‌پذیرند. در آن‌ها پیشداوری وجود ندارد. از دید بچه‌ها فقیر و غنی، سیاه و سفید، همه خوب هستند. برای بچه‌ها مهم نیست که مذهب یا سیاست شما چیست؟ حتی اهمیت نمی‌دهند که شما حمام می‌کنید یا نه! بچه‌ها شما را می‌پذیرند، بچه‌ها اوضاع و احوال را می‌پذیرند تا آن‌که نپذیرفتن را یاد می‌گیرند.