کتاب اسیر گهواره

دو هزار سال تنها بودم تمام دوران کودکیم. هیچکس مسئول تنهایی نیست.من سکوت می نوشیدم و از آسمان آبی تغذیه می کردم.انتظار می کشیدم. بین من و دنیا حصاری وجود داشت که روی آن فرشته ای که در دست چپ یک گل ادریسی نوعی گلوله برفی آبی رنگ داشت پاسداری می کرد.نسبت های حقیقی زندگی ما را که بخش اعظم آ نامشهود است نقاشان هنر رومی دریافته بودند کلیسایی که کف یک دست جا می گیرد.کتابی که پهناوری آسمان است و هیچ چیز هرگز به گشودگی چهره ای شادمان از شگفتی عشق ورزیدن نخواهد بود.هر کس حتی از دست رفته ترین انسان در روح و جانش کلبه ای و در ورودی آن زنگوله ای دارد گاه باد زنگوله را تگان میدهد.