عشق آنگاه مهمانانش را مبهوت و متحیر می کند که چشمه ها را از هم می شکافد و سهمی از نور به هر یک می دهد.آنان که می توانند از عشق سخن برانند،گرفتار سکوت اند.آنها برای ستایش نخیتین سپیده دم،خطوط برجسته ی دستشان،دستی که می نویسد،به او می سپارند تا دست،فرمان بر سپیده دم باشد.همان گونه که برگ فرمان بر بادی است که مسحورش می کند.ای کاش سپیدی سفره ای باشد که روزی پذیرای تو خواهد شد....