کتاب از دوست داشتن در تمام جهان

«از دوست داشتن در تمام جهان» نخستین مجموعه شعر مجتبی صادقی، شاعر شیرازی است. همه شعرهای این مجموعه، که شامل 46 قطعه است، در قالب غزل و با مضامین عاشقانه، اجتماعی و مذهبی سروده شده است. غزل‏های این مجموعه نیز بدون اینکه اسم مشخصی داشته باشند، با شماره مشخص شده‏اند. کتاب با غزلی با این مطلع شروع می‏شود که از جمله کارهای به شدت فرم‏مند کتاب است: «لباس‏های تو روی طناب رقصیدند و دکمه‏هاشان ـ مثل همیشه ـ خندیدند» «با حلقه‏های دود سیگاری که روشن کرد»، «نحو کدام جمله ادا در‌می‌آورد»، «شکستنی‏تر از آنم که سنگ برداری» و «پیراهنی به حاشیه و دامنی به متن» از جمله مطلع‏های این مجموعه است. شاعر غزل سی و چهارم مجموعه را به زنده‏یاد حسین پناهی و غزل دهم را به همسرش که در تقدیمیه آن آورده: «با شعر لج است» تقدیم کرده است. غزل سی و سوم کتاب نیز با این مطلع به حضرت امام زمان (عج) تقدیم شده است: «تمام ثانیه‌ها رو به سوی تو نگران سری نمی‌زنی آیا به خیل منتظران؟» «چراغ ساعت شش روی ریل‏ها روشنقطاری آمد از آغاز ماجرا روشن...»این مطلع غزلی از مجموعه «از دوست داشتن در تمام جهان» است که سال‏ها پیش در کنگره شعر جوان بندر عباس از شاعر آن مجتبی صادقی شنیدم. غزلی روایی که مجتبی با مهارت تمام از عناصر روایت بهره گرفته و اجزای آن را کنار هم چیده بود. سه بیت مانده به پایان غزل، مجتبی فرمان را به سمت دیگری چرخانده و غافلگیرانه ردیف را با زمینه‏چینی هنرمندانه‏ای تغییر داده بود:«به آخر رویا می‏رسم و چشمانم/ رسیده‏اند به پایان ماجرا خاموش/ چرا دروغ بگویم ردیف را خانم؟/ نیامدید و زمین ماند بی‏صدا، خاموش...»در سال‏های اخیر این کارها در غزل بامورد و بی‏مورد خیلی انجام شده است اما در آن سال‏ها این بدعت مجتبی بسیار تازه و ضد کلیشه بود. به یادم است که این غزل بسیار مورد تحسین قرار گرفت و گل سر سبد جشنواره بود. مجتبی غزل‏سرایی است که مشخصه اصلی غزل‏هایش تلفیق فرم غزل با مؤلفه‏های تکنیکی و ساختاری شعر سپید است. این تغییرات و تلفیق فضاهای گوناگون در کارهای مجتبی البته کاملا نظام‏مند، معناگرا و دارای ارجاعات متنی خوبی هستند. این خصایص که شرح تمامی آنها در این مجال ممکن نیست، توانمندی مجتبی را در سرودن غزل با ذهن و زبانی مدرن نشان می‏دهد.