انتشارات بدیهه منتشر کرد:, "فریدالدین محمد عطار نیشابوری، از مشایخ اهل طریقت و شاعران بزرگ، در قرن ششم و آغاز قرن هفتم هجری میزیست. وی در نیشابور دكان عطاری داشته و بعد از كار به دلمشغولیهای ذوقی خود یعنی شعر و اصول عرفانی میپرداخت. عطار به روایتی در حمل? مغول در قتلعام مردم نیشابور در سن حدود هفتادسالگی كشته شد. آثار او را میتوان به چهار گروه تقسیم كرد: مثنویهای عرفانی با نام منطق الطیر، الهینامه، اسرارنامه، مصیبتنامه؛ مجموع? رباعیات با نام مختارنامه؛ دیوان قصاید و غزلیات؛ و كتاب تذكرهالاولیاء كه شرح زندگی بزرگان صوفیه است. عارفان و شاعران نامآور بعد از عطار احترام زیادی برای او قائل بودند. حتی بسیاری از داستانهای مثنوی مولانا بازآفرینی داستانهای عطار است و مولانا خود را در شاعری، شاگرد وی میداند. كتابچ? حاضر گزیدهای موضوعی از مثنویها و رباعیات عطار تحت برخی از این موضوعات است: خدا؛ عشق حقیقی؛ فقر و قنا؛ دل و مخزن اسرار حق؛ عقل، توبه؛ دوستی و محبت؛ و صبر و انتظار."